Nachtmerries en denkbeeldige vriendjes
Het instinctief aanvoelen van mijn kinderen heeft me tot nu toe veel goeds gebracht. We hebben een hechte band met elkaar. De kinderen kennen geen overdreven angsten en zijn ondernemend. En toch zou ik meer willen weten over het hoe en waarom. Als Anna hysterisch huilend wakker wordt van een nachtmerrie, duurt het even voordat ze begrijpt dat het maar een droom was. Althans, ik vraag me af óf ze dat begrijpt. En hoewel Mees niet echt van honden houdt, had hij een tijdje geleden een denkbeeldig vriendje: Woef de hond.
Fantasie en onafhankelijkheid bij kinderen
Vriendin Sophie is juf van groep 1 en nu ruim een jaar moeder van dochter Kaatje. Haar theoretische kennis van kinderen is enorm, ze leest veel boeken over de psyche van het kind en haar stellige raad neem ik als instinctieve moeder graag aan. Als het aan Sophie ligt moeten alle ouders ‘De magische wereld van het kind’van de Amerikaanse psycholoog Selma Fraiberg lezen. Het moet gezegd: het boek schijnt een helder licht op alles wat er in kinderkopjes omgaat. Ik weet nu bijvoorbeeld dat Mees zijn denkbeeldige vriendje Woef nodig had om zijn angst voor honden te overwinnen. Zijn fantasie heeft hem daarmee geholpen, door van Woef een lieve hond te maken. En Anna kan nu helemaal nog niet weten dat haar nachtmerries niet echt zijn. Dat kan ik haar pas duidelijk maken naarmate de tijd en dus haar woordenschat vordert. Anna’s voortdurende ‘doe maar niet’ is een nette vorm van ‘nee’. Haar torentje werd een treintje. Inderdaad, het hoort bij de leeftijd en het zijn de eerste stapjes naar onafhankelijkheid en een eigen identiteit.
Zelfbeheersing en jaloezie bij kinderen
Buurjongetje Rick van drie, die 3 dagen in de week naar de kinderopvang gaat, kreeg vorig jaar een zusje. Zijn moeder had hem fantastisch voorbereid op de komst van de baby. Met een kokertje op de buik van zijn moeder maakte hij regelmatig contact met zijn broertje of zusje. Tijdens de bevalling kwam Rick even bij ons. Een paar uur later mocht Rick zijn kersverse zusje bewonderen. Hij pakte haar en begon haar wild heen en weer te wiegen. Maar dat mocht niet. Hij moest eerst leren heel voorzichtig te zijn met zijn zusje. Die zelfbeheersing was hem als kind van twee jaar moeilijk bij te brengen en driftbuien als gevolg van jaloezie staken de kop op. Gelukkig kan driejarige Rick nu beter zijn gevoelens onder woorden brengen en begrijpt hij dat zijn ouders van hem houden. Dat je voorzichtig moet zijn met baby’s en dat je niet jaloers hoeft te zijn op je broertje of zusje. Volgens Fraiberg moeten we gewoon niet te hoge verwachtingen hebben van kinderen op een bepaalde leeftijd, maar ook zeker niet te lage. Zelfbeheersing moeten we kinderen aanleren.
Het recht op verdriet en rouwverwerking als kind
Mees’ grote neef van zes, Bart, had vorige week groot verdriet te verwerken. Zijn lievelingskat waarmee hij was opgegroeid, moesten ze laten inslapen. Het liefst wilde mijn zus haar kind dit verdriet besparen, het was de eerste keer dat Bart met de dood in aanraking zou komen. De dierenarts raadde haar aan Bart hier toch bij te laten zijn en hem zo te laten zien dat de dood bij het leven hoort. Hij had een punt, vond ik en ik herinnerde mijn zus aan de goede bedoelingen van ma.
Zij had onze cavia Pino immers ongevraagd vervangen door een andere, toen hij plotseling dood in zijn kooitje lag. Geschokt waren we. Zuslief, die een paar jaar jonger is dan ik, heeft nog weken lopen zoeken naar Pino. We hoeven onze kinderen pijnlijke emoties niet te besparen. Omgaan met verdriet hoort bij de ontwikkeling van een kind. Kinderen hebben recht op rouw bij het verlies van hun huisdier. Ze moeten op jonge leeftijd kunnen rouwen, ook al is het maar om een cavia. Opgroeien is meegroeien met mijn kinderen. Mijn kinderen zijn nog lang niet ‘klaar’ en ik al helemaal niet. Maar zolang ik ze genoeg liefde en houvast kan geven, komt alles goed. Instinctief en mét een vleugje Fraiberg
Welke ervaringen heeft u met het omgaan met de nieuwe emoties van uw kind(eren)? Laat hieronder een reactie achter!
